Redding

Onder de kraakheldere sterrenhemel is het een drukte van jewelste.  Op de Svalbard eilanden zijn een tal van wetenschappers bezig met een klimaatonderzoek. In de Longyearbyen haven gelegen bij Spitbergen maken vissers zich klaar om te vertrekken. Na  de laatste check of alles in orde is worden de scheepsmotoren gestart. Dwars door het geronk van de motoren brullen de kapiteins hun bevelen aan de bemanningsleden.

Een paar weken terug zijn de zoölogen al vanuit Spitsbergen vertrokken. Rondom de poolcirkel onderzoeken zij of de klimaatverandering  in verband staat met de sterk afgenomen walvispopulatie. Zij werken nauw samen met het onderzoeksteam die zich bezigt met de ijskap.  Al hun bevindingen worden wereldwijd doorgestuurd naar laboratoria waar dieper op de materie wordt ingegaan.

Bij het onderzoeksteam op zee loopt het op rolletjes. Na al die weken zijn zij dusdanig op elkaar ingespeeld dat ze maar een half woord nodig hebben om elkaar te begrijpen. Bij de vissers verloopt het echter anders. Ze vertrouwen elkaar voor geen cent waardoor de sfeer grimmig is. Naast het doel om een goede visvangst binnen te halen, hebben ze een missie om gevoelige informatie over de autoriteiten op zee aan walvisvaarders te verkopen.

Na een aantal dagen slaat het weer om. Zowel het onderzoeksteam als de vissersboten worden getroffen door een fikse sneeuwstorm.  De stormachtig oostenwind zweept de golven op tot monsterachtige grootte. De opwaaiende schuimkoppen spatten tegen de ruiten uit elkaar, waardoor het zicht ernstig belemmerd wordt. Dan ineens komt er een May- Day bericht binnen. De kapitein van het onderzoeksteam  lokaliseert de plaats en vermeld dat hij slechts enkele mijlen van hun vandaan zit. Zonder aarzelen koerst hij erheen en treft een gekapseisde vissersboot aan. Wonder boven wonder heeft iedereen zich in veiligheid weten te brengen. Terwijl  de vissers aan boord worden gehaald, bericht hij dit aan de andere vissers.

Halverwege de nacht trekt de lucht weer open. Door het licht van maneschijn zien zij overal  ijsbergen drijven. De schaduwpartijen achter deze witte reuzen maken het tafereel op spookachtige wijze grillig. Over de marifoon komen er allerlei waarschuwingsberichten binnen. Voorzichtig koersen de schepen tussen de ijsbergen door. De zoölogen hebben het onderzoekswerk weer hervat.

Sinds de vissers aan boord zijn heerst er een drukkende sfeer. Hun houding wekt onderlinge wantrouwen op.  De kapitein vind het frappant dat de andere vissers totaal geen moeite doen om hun eigen collega’s op te pikken. Toen hij hierna vroeg kreeg hij een snauw dat vissers gewoon zijn  hun eigen boontjes te doppen. Met dit antwoord moet de kapitein het doen. Gezien het onderzoekswerk lijdt onder deze situatie, heeft hij de Noorse kustwacht ingelicht om de vissers op te pikken. Na een korte onderhandeling met de Kustwacht, verlaat hij het internationale water. Een poosje later nadert er een kustvaarder die de vissers oppikt.

De walvisvaarders hebben inmiddels de  gevoelige informatie in handen gekregen. Nadat zij de vissers hebben bedankt en betaald, koersen zij op volle kracht naar de zwemroutes van de walvissen.  Een uur later horen zij hun gezang in de romp van het schip. Ze maken alles gereed voor de jacht.

In alle rust doen de walvissen zich tegoed aan plankton. Tot in de wijde omtrek  is het gezang te horen. Een schip van Sea Sheppard patrouilleert in de internationale wateren. Ze houden alles strak in de gaten. Een van hen staat met een verrekijker een groep walvissen te bewonderen.

Uit het niets duiken er een paar in hun buurt op. Het krachtig uitblazen van hun lucht is nu duidelijk te horen.Diegene die deze imposante dieren spot roep enthousiast naar de nieuweling, “hé Anton, kom eens naar buiten!” De jonge man van 22 jaar rent als een gek naar hem toe en kijkt zijn ogen uit. “Kijk mijn jongen, hiervoor doen we het allemaal. Kijk eens wat een schone pracht!” De geroutineerde walvisstrijder staat met zijn tranen in zijn ogen. Zonder iets te zeggen bewonderen zij de elegante kracht.

De walvisvaarders die niets ophebben met deze zeedieren richten hun harpoen. Het schot schampt langs de huid en laat een diepe snijwond achter. Er ontstaat paniek bij deze reusachtige dieren. Ze zwemmen voor hun leven. De kapitein van het schip gaat in volle kracht erachteraan. Zo nu en dan suist er een harpoen voorbij. Dan ineens is het raakt. De zee kleurt rood rondom het getroffen dier.

Sea Sheppard krijgt een anoniem bericht over wat zich afspeelt . Zij koersen naar de doorgeven locatie en zien in de verte een schip met grote snelheid varen. De kapitein pakt zijn verrekijker en ziet het afgrijselijke tafereel. Op het achterdek liggen een aantal dode walvissen geborgen.  Op volle kracht gaan zij er heen en snijden hun de pas af. De walvisvaarders intimideren door op ramkoers te gaan. Door ingrijpen van deze natuuractivisten, weten de overige walvissen te  ontkomen. Meer dan de helft van de activisten stappen in de rubberen boot en gaan aan boord bij deze misdadigers. Na een fiks handgemeen vorderen zij de boot in en zetten koers naar de Longyearbyen haven te Spitbergen.