Lyzurphes

Lyzurphes

Keirans Inwijding

Tromgeroffel is in de weide omtrek te horen. Keirans hart bonkt als een gek, het moment is aangebroken dat hij wordt ingewijd als krijger. De jongensachtige man met lang rood krullend haar kijkt met zijn lichtblauwe ogen gespannen naar de oude kruidenvrouw. Hij volgt elke beweging die zij doet. Zijn toekomstige zwaard waar hij hard voor gestreden heeft, ligt op een zware eikenhouten tafel, waarin een Keltisch kruis op het tafelblad is uitgesneden. Achter het zwaard staat een wierookvat waaromheen gedroogde kruiden van alle seizoenen ligt. Voor het zwaard staat een grote beker met heilige drank. Keiran weet dat deze drank hem naar de geesteswereld brengt om daar zijn voorvaderen te ontmoeten. Zij zullen voor hem de poort openen waardoorheen elke krijger moet gaan. Het tromgeroffel gaat naar een climax. Ineens stopt het, waarna de krijgers massaal gaan staan en het strijdlied beginnen te zingen. De kruidenvrouw ontsteekt het wierookvat en wenkt de pezig gespierde jonge man. De zilveren beker die rijk gedecoreerd is met Keltische patronen wordt door de kruidenvrouw aan Keiran overhandigd. Hij weet dat hij als enige de zware opleiding heeft voltooid.

Voordat hij de beker mag drinken, houden de krijgers apart van elkaar een korte speech over hun ervaring. Veelal gaat het over de romeinen die zij met het zwaard hebben omgebracht. Ook worden verhalen verteld over het beschermen hun stam tegen het kwaad van buitenaf. Als het feest losbreekt wordt Keiran verzocht de beker te drinken. Vrijwel direct daarna treed hij de schemerzone in. Deze plaats van niemands dal beangstigd hem. Deze vreemde mistige wereld, waarin hij alleen de contouren van een ruig rotsachtig kaal landschap kan zien, geeft hem na verloop van tijd een enorm richtingsgevoel. Zijn angst verdwijnt waardoor deze bizarre wereld voor hem een andere betekenis krijgt. Zijn zintuigelijke vermogens worden uiterst scherp. Het licht waarin zijn voorouders voortleven vind hij zonder enige moeite. De dichte mist trek op wat het rotsachtige berglandschap een stuk vriendelijker maakt. In de verte doemt een groep ruiters op. Allen zijn voorzien van een wit paard. Keiran kijkt naar hen uit en verlangt om van zijn voorvaderen te leren. Tegen alle verwachting in krijgt Keiran geen extra training, maar een goed gesprek over vrede en het behouden van liefde. Keiran voelt dat hem een bovennatuurlijk liefhebben wordt geschonken.

Zijn voorvaderen leiden hem door de krijgerspoort. Een groot sculptuur van een krijger met getrokken zwaard prijkt als middelpunt in dat gebied. Op het tweesnijdend zwaard staat een Bijbelse tekst geschreven. Zijn voorvaderen vertellen dat het tweesnijdend zwaard staat voor geestelijke scherpte wat voor een krijger van levensbelang is. Keiran voelt dat het instaat stelt om goed en kwaad tot in den diepste te kunnen onderscheiden, maar snapt dit principe in de context van zijn opleiding niet. Jarenlang heeft hij geleerd om te doden en meedogenloos om te springen met de vijand. Vragen stellen hierover durft hij niet. Vlak voordat hij weer terugkeert naar de aarde, krijgt hij een helder beeld met wat zij hiermee bedoelen. Een van zijn voorvaderen knikt tevreden en drukt hem extra op het hart om eerst zijn geestelijke zwaard te gebruiken voordat hij zijn fysieke zwaard trekt. Keiran voelt dat het afscheid nabij is en hoort hen nog zeggen dat zij bij hem zullen zijn.

Moeizaam opent Keiran zijn ogen en ziet enkel een wazig contour van de kruidenvrouw die naast hem zit. Zij gebied hem om snel op te staan om gehuldigd te worden als hoogste krijger. Er gaat een schok door hem heen wat hem helder maakt. Hij schudt hard zijn hoofd heen en weer en zegt: “Wat zegt u nu!…Hoogste krijger? Maar…” “Niet praten Keiran, je moet opschieten”, wordt hem toegesist. Keiran ziet dat alle krijgers, zelfs met de meeste ervaring, al langs de met witte bloemen bedekte pad staan opgesteld. Ongemakkelijk loopt Keiran langs de krijgers waar hij vanaf kleine jongen al tegenop ziet. De verhoging die voor hem klaarstaat komt steeds dichterbij. Met knikkende knieën betreedt de jonge krijger het plateau. Alle krijgers trekken met één beweging hun zwaard uit de schede en heffen deze op, waarna een luidt gejuich volgt.
Als de vader van Keiran, die ooit zijn onderbeen verloor tijdens gevecht, komt aanlopen met Keirans zwaard, wordt het muisstil. Zijn ongelijkmatige tred, veroorzaakt door zijn ontbrekende onderbeen, is hierdoor goed hoorbaar. Met trots wordt het zwaard, dat op een geweven kleed ligt, naar de trotse eigenaar gedragen. Iedereen ziet dat dit zwaard anders is als van alle andere krijgers. Keiran kijkt naar zijn vader en vecht tegen zijn tranen. Als zijn vader het zwaard overhandigt, pakt de jonge krijger deze geëmotioneerd aan en bind deze vervolgens om zijn gordel. Hij weet dat hij dit zwaard tot aan zijn dood bij zich zal houden. Hem wordt verzocht zijn zwaard krachtig te trekken en voor zich te houden. Keiran ziet dat hij een tweesnijdend zwaard heeft gekregen. Direct is de liefde en de scherpzinnigheid van het licht voelbaar. Het feest breekt los wat tot in de vroege uurtjes doorgaat.

Het grote gevecht

Een week na de het inwijdingsfeest voelt de roodharige krijger dat het landschap ogen heeft. Zonder dat iemand het doorheeft gaat hij polshoogte nemen. Als een luipaard, zo gewiekst en stil neemt hij de vijand en diens opstelling in zich op, waarna hij terugkeert. Vriend en vijand heeft niets vernomen van zijn actie. Tijdens het bereiden van het eten duwt Keiran een bosje verse kruiden met daarin een kiezelsteen in de handen van de kruidenvrouw. Met een ontspannen lichaamshouding en een ontluikende lach krijgt zij te horen om de kiezelsteen, waarop een gevaarsymbool staat, te bekijken. Niemand heeft in de gaten dat er iets ernstigs gaande is. Tegen het vallen van de avond gaat iedereen bij het vuur zitten, waarop een grote pan soep staat te trekken. Bij het opscheppen gooit de kruidenvrouw een klein schepje soep in het vuur, wat betekend dat zij in gevaar zijn. Iedereen houdt de schijn hoog. Dit geeft de romeinen, die een aanval beramen, de indruk dat hun verrassingselement zal slagen.

Keiran trekt zich na het eten terug en stelt zich open om wijsheid te ontvangen. Doorheen het ritselen van de bladeren voelt hij dat de romeinse soldaten op het punt staan om hen te overvallen. De vrouwen, kinderen en de ouderen worden geboden om naar de veilige plaats te gaan. Keiran zit in meditatie om inzicht en kracht te verschaffen. Een energiepiek van binnenuit maakt een abrupt einde aan zijn meditatie. “Het is nu of nooit”, gonst het door Keirans hoofd en twijfelt geen moment om op zijn grote hoorn de strijdtonen te blazen. De indringende klanken doorklieven de stilte. Uit alle richtingen komen al brullend de Keltische krijgers aanstormen. De romeinen worden enorm verast, velen vinden de dood. Ook Keirans zwaard wordt door het bloed van de tegenstanders besmeurd, maar ervaart niet het genoegen die zijn medekrijgers hebben. Sommigen van hen likken vol genot het bloed van hun zwaarden af. Keirans geest blijft scherpzinnig, waardoor een aantal romeinen niet gedood maar ingerekend worden. Als de romeinen op de vlucht slaan, komen de strijders terug in het kamp. De gevangen gezette romeinen worden bespuugd, wat Keiran bruut afkeurt. Hij gebied hen om de vrouwen, kinderen en de ouderen terug te halen.

De onverwachte wending

De ingerekende romeinen worden stevig verhoord. Intimiderend loopt Keiran om hen heen en stelt indringende vragen. Tijdens het verhoor gaat het er hardhandig aan toe. Een van hen krijgt een zenuwinzinking door de enorme druk die uitgeoefend wordt. De desbetreffende persoon laat hierdoor veel los wat gunstig is voor de Kelten. Na het uren durende verhoor worden de romeinen weer op vrije voet gezet. Bijna iedereen verklaard Keiran voor gek, waarbij hij de nodige spot te verduren krijgt. Pas als zijn vader een donder speech over de verloedering van het krijgersmoraal geeft, verstomt de spotternij.

Na een aantal dagen is de rust weer terug gekeerd. Men heeft zich weer op het dagelijkse leven gestort. In de vroege morgen wordt Keiran wakker na vreemd gedroomd te hebben over de vijand. Compassie met de romeinen heeft hij geenszins, maar in zijn droom was het een romein die hem de sleutel naar de ultieme overwinning gaf. Met een schok ontwaakt hij en besluit om op te staan. Een aantal vrouwen zien hem naar de beek gaan wat net buiten het kamp ligt.

Eén van de romeinen die verhoord is komt achter een rots vandaan. Keiran schrikt op en trekt zijn zwaard, maar doet deze weer terug als hij ziet dat de romein ongewapend is. “Ik heb een plattegrond en informatie over ons leger”, zegt de vreemdeling. Voorzichtig pakt Agrippa de koker van zijn rug en overhandigd deze aan de Keltische strijder. Keiran ziet dat hij beeft en in paniek is. “Vanwaar deze hulp zo ineens?” Agrippa’s lip trilt even, maar weet zijn gevoel te beheersen. “Nou?” vraagt Keiran.
“Je bent oprecht en draagt sereniteit uit wat in ons leger onbekend is”. De roodharige strijder weet even niet wat hij zeggen moet. Agrippa dringt aan om de koker te openen, waarbij een ontluikend lachje over zijn lippen komt. Dit korte moment van spontaniteit raakt Keiran. Bij het openen van de koker ziet hij naast de plattegrond en de informatie een ander document waarop Lyzurphes staat geschreven. Keiran kijkt vragend naar Agrippa die glimlacht. “Het document waarop Lyzurphes staat is speciaal voor jou bestemd, zo heeft het universum besloten”, komt vol overtuiging over de lippen van Agrippa. Keiran die ook veel respect heeft voor het universum, beseft dat de romeinen mogelijk op een gelijksoortige wijze goden en godinnen aanbidden. Een gesprek volgt waarin zij vergelijkingen herkennen. Agrippa zegt na een uur weer te moeten vertrekken om uit handen van zijn leger te blijven. Keiran loopt een stukje mee en haalt uit zijn kampt snel wat eten en kruiden voor hem. Voordat zij afscheid nemen wijst Keiran hem de weg waar hij het veiligst naar neutraal gebied kan reizen. Agrippa wordt tijdens zijn reis bijgestaan door de voorvaderen van Keiran.

In het kampt legt hij de plattegrond van het romeinse leger op de eikenhouten tafel en spit deze met een aantal andere krijgers helemaal uit. Onderwijl dringt het bij de krijgers door dat zij nooit aan deze informatie waren gekomen als zij iedereen hadden uitgeroeid. Aan de hand van deze informatie staan zij dichterbij hun vrijheid.

Document Lyzurphes

Na het uitpluizen van de plattegrond, gaat Keiran naar zijn hut en pakt het document Lyzurphes tevoorschijn. Hij neemt de tekst over een lichtwerkersbasis, dat ergens in de buik van moederaarde gevestigd is door en is hier stom verbaasd over. Door het lezen heen wordt het mysterie rondom dit bijzondere volk steeds groter. Het deel dat beschrijft dat de lichtwerkers ook steden op kometen en andere kosmische plaatsen hebben gevestigd, laat een bizarre indruk na.

Het deel dat Lyzurphes beschrijft, maakt dat hij het document niet wegzet als je reinste flauwekul. Vol spanning gaan zijn lichtblauwe ogen over de gekalligrafeerde tekst, waarbij veel tekeningen staan voor de verduidelijking. Het deel waar het over de krachtige slanke dame zelf gaat, leest soepel weg. Geboeid over het gegeven dat lichtwerkers een Chi-driehart hebben, maakt enorm nieuwsgierig. De fysieke transformatie waar lichtwerkers toe in staat zijn, is lastig voor te stellen. Een afbeelding van een feniks waarin de gedaante van een mens goed zichtbaar is, helpt hem enigszins bij zijn voorstelling hiervan. Keiran grinnikt bij het bestuderen van de feniks, die de naam Ziopatrag draagt. “Als Lyzurphes ook zo’n mooie goddelijke wezen is, dan weet ik het wel”, fluistert hij binnensmonds. Tijdens het slotstuk valt hij in slaap.

Net als alle andere dagen gaat hij zich opfrissen bij de beek, waarna hij eten inpakt en te paard de velden intrekt om in contact te treden met de natuurgoden. Tijdens zijn wekelijkse rit, wordt hij naar een specifiek gebied getrokken. Het betreft een bosrijk gebied wat in zijn omgeving niet vaak voorkomt. Nooit eerder is dit deel van het land betreden, omdat daar andere stammen leven die gerespecteerd dienen te worden.

Eenmaal bij het bos laat hij zijn paard in het nabij gelegen veld grazen en treedt te voet het onbekende gebied in. De aanwezigheid van zijn gidsen maakt dat angst geen voet krijgt. Onderweg doemt een uniek dorpje dat de tijd ver vooruit is op. Het is muisstil wat de slanke blauwogige krijger niet bevalt. Toch pikt hij geen onraad op, wel intense vrede. Ineens overvalt toch de verwarring, wat in een mum van tijd weer wordt weerlegt. Vastberaden loopt hij door de verzorgde straatjes. Het pleintje is duidelijk het middelpunt van dit gehucht. De opvallende kleurrijke huisjes zijn veelal met bloeiende planten versierd. Dit geheel geeft een knusse gezellige sfeer. Keiran gaat polshoogte nemen en laat zijn oog vallen op het dorpshuisje wat hem lijkt te roepen. Zonder enige twijfel stapt hij erop af en klopt op de houten deur.

De ontmoeting

Keiran wacht en verneemt niets achter de deur. Bij het naar beneden duwen van de klink gaat de deur open met een zacht krakend geluid. Door de spanning komt het geluid veel harder over. Met zijn hand bij zijn zwaard loopt hij het zaaltje binnen en treft deze leeg aan. Dit verlaten dorp roept veel vragen op, omdat het niet als verlaten erbij ligt. Na het openen van de grote glazen schuifpui, komt er frisse lucht binnen wat erg aangenaam is.

Met een beker bier maakt hij het zich gemakkelijk. Het ritselen van de bladeren heeft een rustgevende werking. Bij het sluiten van zijn ogen gaat Keirans gedachten uit naar de ontmoeting met Agrippa. “Wie is Lyzurphes”, gaat daarna meerdere malen door zijn hoofd. Een moment later doezelt hij een beetje weg.

Een plotselinge windvlaag wekt hem. De schemering verteld dat het al aan het einde van de dag is. Voordat hij aanstalten wil maken om te vertrekken, verschijnt er over de boomtoppen een mensachtige gevleugeld wezens wat de kenmerken van een zwaan heeft. Keiran duikt weg achter het barretje en kijkt door een smalle opening heen. De zwaanachtige vrouw vliegt door de geopende schuifpui naar binnen en strijkt op gracieuze wijze neer, waarna binnen enkele honderdste seconde haar gevleugelde gedaante plaatsmaakt voor een gewone vrouw. “Dit moet Lyzurphes zijn, want ze voldoet aan de beschrijving in het document”, gaat er jachtig door hem heen. De geur van jasmijn vult het vertrek. Haar fiere soepele tred brengt zijn ogen naar haar benen die slank, krachtig en goed gevormd zijn. Haar voeten en handen zijn eveneens slank en krachtig. Het meest bijzondere vind hij haar haren die spierwit zijn. “Zou zij een albino zijn”, vraagt hij zich af. Hij hoopt haar gezicht goed in beeld te kunnen krijgen, want daarover was niets beschreven in het document. Vol spanning wacht hij dat moment af.

Keiran baalt als Lyzurphes bloemen gaat plukken in de tuin. Eerder dan verwacht komt zij weer binnen met een heleboel bloemen die zij vervolgens op de tafel legt waar zijn beker staat. Keirans hart gaat sneller kloppen als de mysterieuze vrouw zijn beker oppakt en aan het gedeelte ruikt waar hij zijn mond heeft geplaatst. Keiran merkt aan haar gedrag dat het haar bevalt. Een opwelling van vreugde overmand hem waardoor hij zijn hoofd stoot. Lyzurphes hoort de klap en draait haar gezicht zijn richting op. Er verschijnt een ontluikende lach op haar verfijnde gezicht. Hij ziet doorheen haar ogen het universum, maar bovenal de schoonheid van deze vrouw. Keiran is opslag verliefd en verdrinkt in haar donkere blauwe ogen. Zijn hart bonkt en weet zich geen raad. Lyzurphes gaat verder met haar bezigheid en zet de bloemen in kleine potjes, waarna zij deze langs de kanten van het zaaltje zet. Verbaasd over deze bezigheid ziet hij dat zij de schuifpui sluit.

Tot zijn grote verbazing gaat ze dansen. Keiran koestert het gevoel dat lichtwerkers wijze kunstzinnige mensachtigen zijn die schoonheid en harmonie vertegenwoordigen in de wereld. Hij stelt het voor mogelijk dat dit dorp, net als een aantal kometen en de binnenwereld, bouwwerken zijn van de lichtwerkers. Zijn gedachten worden doorbroken als Lyzurphes al dansend zijn kant op komt en hem vervolgens roept.

Keiran komt tevoorschijn, waarna Lyzurphes zijn hand pakt en hem meeneemt in haar dans. In het begin moet Keiran wennen, maar wordt al snel meegenomen in haar flow. De hele nacht reizen zij in hun dans door het gevoel van liefde voor elkaar. Waar het avontuur pas een paar uur geleden begon, lijkt het nu als een huwelijk dat stevig gefundeerd is. Een dans die verder gaat dan alleen de choreografie en de voordracht, brengt hen naar alle uithoeken van wat mogelijk is. Een nieuwe wereld die bij de dans begon heeft geen einde. Voor zowel Keiran als Lyzurphes is het leven definitief veranderd.