Het onzichtbare mensvolk

“Kira, Kira!” Klinkt het door de lange gangen van een oud kasteel, waar sinds de 19de eeuw een rijke familie woonachtig is. Kira, een ondeugende jonge dame met oranje rood haar giechelt zachtjes, waarna ze het terrein verlaat. Met haar lichtblauwe kraaloogjes tast ze nieuwsgierig de omgeving buiten de kasteeltuinen af. Zij vind het daarbuiten veel leuker dan binnen de muren. Ze hoort in de verte nog de boze stem van haar vader roepen. Even vertrekt haar gezicht, waarna ze haar avontuur voortzet.

Het feit dat haar vader zo aan de normen en waarden van de familie traditie blijft hangen verveeld haar. Ze kan er geen begrip voor opbrengen gezien het anno tweeduizendzestien is. Zo nu en dan vangt ze wat flarden van de buitenwereld op. Vaak verteld haar vader over de wereld als hij naar een uitgever is geweest. Zij en haar twee andere zussen weten dat hij pas zijn verhaal doet, nadat ze naar bed zijn gestuurd. Kira heeft een manier gevonden om toch de gesprekken af te luisteren. Haar vader is net als zijn vader, opa en zelfs bet overgrootvader schrijver. Gezien een verhaal van hem verfilmt is, staat hij bekend als genomineerd schrijver.

Hij staat ten boeken als een vriendelijk doch tikkeltje markante man. Voor zijn gezin is hij erg goed. Hij houdt oprecht veel van zijn vrouw en dochters. Toch weet hij Kira niet goed te bereiken. Zijn bezorgdheid om haar is groot. Hij laat haar geregeld blijken dat zij zich vaak op de gevarenzone van het leven bevind.

Nu hij weet dat Kira buiten de kasteeltuinen is, is hij in alle staten. Het is dat zijn vrouw hem tot bezinning weet te krijgen, want anders had hij zijn paard gezadeld en een grootschalige zoektocht op touw gezet. De jonge dame loopt langs de bospaden en bekijkt het nabij gelegen dorp vanuit haar beschutte plaats. Ze ziet in de verte een paar vrouwen al pratend lopen. Hun honden spelen alsof het leven ervan afhangt. Kira grinnikt bij het zien van de meest gekke capriolen die de honden uithalen. Dan ineens stuift één van de honden haar kant op. Voor ze het weet staat de ondeugende hond voor haar voeten. Vrolijk springt het dier tegen haar borst, waarna ze een fikse lik over haar gezicht krijgt. “Oscar hier” hoort Kira roepen. Na een paar speelse blafjes rent de hond weer naar z’n baasje toe.

Ze haalt opgelucht adem en gaat weer naar huis. Zodra ze binnen het hek komt, ziet ze haar vader met grote stappen op haar afkomen. Hij uit zijn bezorgdheid en zegt dat ze nooit meer buiten de tuin mag komen. Ze krijgt de opdracht om in bad te gaan en zichzelf van droge kleren te voorzien. Als Kira beneden komt ziet ze dat haar vader al warme thee heeft klaargezet. Ergens voelt ze zich rot dat ze telkens de regels van haar liefhebbende vader verbreekt, maar kan de verleiding niet weerstaan. Als haar vader bij haar komt zitten voelt ze zijn oprechtheid. Het liefst zou ze er met hem over willen praten dat ze zich opgesloten voelt, maar kan het niet over haar hart verkrijgen.

Als de avond valt bereid zij met haar twee andere zussen een uitgebreid buffet voor. Elk kwartaal nodigt haar vader schrijvers over de hele wereld uit. Dit zijn voor Kira en haar zussen het hoogtepunt van hun belevingswereld. Ze kijken hier elke keer weer naar uit. Ze horen dan de meest spannende en avontuurlijke verhalen wat tot hun verbeelding spreekt. Zij zijn meerdere talen machtig zodat ze zelf met de schrijvers een woordje kunnen wisselen. Ook deze avond gaat volgens de voorspellingen. Zoals altijd spreekt de vader vooraf het diner vol lof over zijn dochters. Net als altijd heeft hij op het laatst pas erg in zijn vrouw, die er altijd voor zorgt dat alles op orde is. Na zijn speech wordt het buffet geopend. Iedereen staat verheerlijkt te kijken naar al die lekkernijen.

Kira’s oog valt op een nieuweling in het gezelschap. Hij lijkt van Italiaanse afkomst te zijn. De heer van middelbare leeftijd geeft de jonge dame een vriendelijk knipoogje. Ze kijkt vlug voor zich omdat ze zich betrap voelt. Een van haar zussen maakt hierover een plagerijtje. Halverwege de avond loopt Kira tegen de mysterieuze man aan. Hij maakt van haar onoplettendheid gebruik en spreekt haar aan. Op charmante wijze schenk hij een glas rosé voor haar in. Ze toasten op deze gezellige avond. Haar vader ziet Kira praten en glimlacht. Het is precies zoals hij het bedoeld heeft. Deze man heeft hij één keer eerder ontmoet. Toen was hij diegene die naar de onzichtbare mensheid werd geleidt. Niemand, zelfs zijn vrouw niet heeft weet van het familiegeheim. Het binnenhouden van zijn dochters was enkel en alleen om ze voor eventueel gevaar te behoeden. Nu hij weet dat Kira voorgesteld gaat worden, voelt hij zich erg onzeker worden. Hij peinst over het feit dat zij telkens de huisregels verbreekt. De priemende vraag of zij wel instaat is om een sereen leven leiden, drukt zwaar op hem.

De mysterieuze man weet de jonge dame eindeloos te boeien. Zijn avontuurlijke verhalen over een onzichtbare mensheid doet haar hoofd op hol jagen. Hoe hij het engelachtig uiterlijk van dit volk beschrijft geeft haar de kriebels in haar buik. Het is voor Kira helemaal af, als hij verteld dat ze hun uiterlijk kunnen aanpassen aan de wereldse maatstaven. Zonder zijn naam te weten is ze in een paar uur smoorverliefd geworden. Als zij hem probeert te kussen zegt hij dat dit niet verstandig is. Even is ze gekwetst, maar na enige uitleg begrijpt ze hem.

Na afloop van dit feest blijven de bezoekers overnachten. Kira kan de slaap niet pakken en heeft de drang om naar buiten te gaan. Ze schiet in haar trui en broek, waarna ze zachtjes naar buiten glipt. Vanuit een torenkamer ziet haar vader toe hoe stiekem zij weet te ontsnappen. Voor het eerst is hij blij dat ze de huisregels verbreekt. Net buiten het hek treft ze de charmante heer die zijn arm aanbied om in te steken. Kira voelt dat er iets boven haar hoofd hang. Voor het eerst ervaart zij angst, waarop haar metgezel een geruststellend gebaar maakt. Direct daarna stelt hij zich voor als Luciano Picotto. “Geen zorgen” fluistert hij haar nogmaals geruststellend toe.

In de verte ziet Kira een diffuus licht door de bomen. Een beetje in paniek vraagt zij wat dit is. Luciano die de rust zelve blijft sust haar wederom rust in. Als Kira dit vage licht om hun heen ziet trekken, raakt ze volledig in paniek.
Vermanend spreekt hij toe dat ze nergens bang voor hoeft te zijn. Ondertussen bonkt Kira’s hart als een malle. Het liefst zou Luciano haar willen vertellen dat de onzichtbare mensheid haar aftast. Hij weet dat hij dit niet kan dit niet doen, gezien deze overgevoelige serene mensheid de pure Kira wilt ervaren met alles erop en eraan. Zij kunnen geen band opbouwen met mensen die voorbereid zijn op hun komst. Want een voorbereide Ziel is instaat om bepaalde eigenschappen achter te houden.

Hoe zielig Luciano het ook vind. Hij is als gezant verplicht om zich terug te trekken. Na zijn oprechte bemoedigende woorden dat ze niet hoeft te vrezen, vertrek hij. Kira loopt met knikkende knieën verder over het flauw verlichte bospad. Als zij opmerkt dat haar metgezel uit het zicht is verdwenen, durft ze geen stap meer te verzetten. In elkaar gedoken huilt ze als een klein meisje dat haar moeder kwijt is. Nadat Luciano haar heeft achtergelaten voelt ze zich bedrogen. Na deze constatering heeft ze enorme spijt dat ze de regels van haar vader heeft verbroken. Gezien Kira diepe gronden heeft, duurt het aftasten langer dan bij de gemiddelde persoon. Zelfs deze mensheid krijgt het te doen met haar.

Als dit proces erop zit maken zij zich openbaar aan haar. Kira kijkt haar ogen uit met het zien van dit onwerkelijk mooi volk. Zij weet nu ook gelijk dat haar gedachte over Luciano niet klopt en gebaseerd was op angst. Vriendelijk nodigen zij haar uit om naar binnen te gaan. Ze is verbaasd over het pittoresk dorpje dat precies past bij het bos. Als zij in het goed gedecoreerde dorpshuis stapt voelt ze de warmte van de open haard. De spullen die er liggen zijn ook echt.
Een van hen zegt: “neem plaats en geniet van onze lekkernijen.”
Kira gaat zitten en laat alle nieuwe indrukken over haar heen komen.

Tijdens dit samenzijn wordt er over hele andere dingen gesproken als dat ze gewend is. Het gaat geenszins over schrijven of het inspireren van de film industrie. De gespreksonderwerpen duizelt de jonge dame. Als ze haar meenemen naar de ruimtes waar ze hun werkzaamheden uitvoeren, wordt Kira bijzonder onzeker. Wat voor ideeën zij allemaal uitwerken gaat haar kennis ver te boven. Als zij bij een of ander project staat te kijken, zegt ze eerlijk dat zij hun niveau niet heeft. Het valt haar op dat niemand op haar gezegde ingaat. Zij is gaan afvragen waarom Luciano haar dit niet heeft verteld. Kira doet deze vraag bij haarzelf af dat het ergens wel goed voor is.

Als ze haar meenemen naar een heel ander gebied, krijgt zij door waarom de onzichtbare mensheid schrijvers inspireert. De omgangsvormen en de invulling van het leven is daar zo uniek. Na enige tijd merkt ze dat het compleet anders is. Er gaat veel door Kira’s hoofd heen, zelfs een mogelijk verband dat zij niet buiten de kasteeltuinen mocht komen vanwege deze ontmoeting. Eén van hen geeft haar een opmerking dat de bescherming van haar vader niets te maken heeft met deze ontmoeting. Na het horen voelt Kira dat haar wangen gaan gloeien. Diezelfde dame weet haar ervan te overtuigen dat ze zich nergens voor hoeft te schamen. Ergens in de verte begint muziek te spelen. Opgewonden roepen zij naar elkaar dat het feest gaat beginnen. “Kom Kira,” wordt er geroepen, “het gaat om jou,” vervolgt diegene.
“Om mij?” Vraagt ze verbaasd.
Kira wordt enthousiast bij haar hand gepakt en mee getrokken. Desondanks ze niet weet wat er gaat gebeuren rent ze blij met hen mee. De sfeer is zo opgetogen dat het nooit vervelend kan zijn.

Op plaats van bestemming staat er op een verhoging een rond plateau, waarop veel bloemen staan. De mensen die zich op het plateau bevinden wenken Kira. Een beetje verlegen blijft ze staan. Haar omstanders duwen haar zachtjes naar voren en zeggen dat ze niet verlegen hoeft te zijn. Ze vermelden haar dat ze straks een mooi moment gaat beleven. De mensen op het plateau zijn uitermate vriendelijk doch doortastend. Kira kan nog steeds niet goed hun serene en oprechte omgangsvormen vatten. Zij vraagt zichzelf af waarom zij zo belangrijk is voor hun. Een van hen zegt zachtjes dat zij goed is, waarna deze een sussend gebaar maakt. Zij weet dat hiermee gedoeld wordt op haar negatieve gedachte over zichzelf.

Kira verwacht dat elk moment een inwijdingsritueel wordt aangekondigd. Als de avond steeds verder gaat vorderen weet zij dat er geen ritueel gaat plaatsvinden. Ze voelt zich daarentegen wel verbonden met deze mensheid. Als zij deze verbondenheid durft te uiten voelt ze dat er een enorme verandering plaatsvind. Hierbij raakt ze gedesoriënteerd wat een licht gevoel van paniek teweegbrengt. De mensen fluisteren haar rust in. Na een aantal minuten voel ze dat ze begint te stabiliseren.

Als ze haar omhoog hebben geholpen, lopen zij met de hele gemeenschap naar een moerasachtig gebied waar velen planten in bloei staan. Zij brengen haar bij een kleine beek en zeggen met klem dat alles wat daar gaat gebeuren, zij dat over zich heen moet laten komen. Kira wacht vol spanning af en tuurt over het gladde water. Uit het niets verschijnt een blauwwit Lichtwezen die vlak boven de beek blijft hangen. Ook deze is zeer schoon van uiterlijk, desondanks de beperkte kleuren. Deze houdt haar een spiegel voor waarover wordt gezegd dat alles wat ze daarin ziet de waarheid is. De jonge vrouw ziet als eerste dat zij net als de andere een engelachtig mens is geworden. Elke gevoel en gedachte die ze heeft wordt direct in haar fijnstoffelijk lichaam uitgedrukt. Zij kan nu al haar eigen gedachtes en gevoelens en dus ook van de andere, zien en ervaren.

Het lichtwezen spreekt dat zij enige tijd nodig zal hebben om met deze nieuwe communicatie vorm om te leren gaan. Kira weet precies waarop dit gestoeld is en gaat daarmee vastberaden aan de slag. Als zij weer thuis is zoekt haar vader haar op. Hij schenkt een glaasje witte wijn voor hun beide in. Tijdens een goed gesprek verteld hij dat hij ook tot de onzichtbare mensheid hoort. Als Kira hem vraagt of zijn overmatige bescherming naar de buitenwereld met de onzichtbare mensheid te maken heeft, schudt hij zijn hoofd. Hij legt haar uit dat dit over bezorgdheid is waaraan hij iets wilt gaan doen. Tot slot vermeld hij dat hij nog steeds niet uitgeleerd is en elke dag verast wordt door de onzichtbare wereldburgers.