Het vakantieresort

Een harde schreeuw, waarna een doffe klap volgt. Lucie schrikt op en kijkt op haar wekker. Het is amper drie uur in de ochtend. Zij vind dit vakantieresort maar niets. Daarbij is het nog niet eens voor een kwart gevuld, desondanks het goed verzorgt is. Geregeld worden de bezoekers door vreemde geluiden opgeschrikt. Vooral op het gedeelte waar Lucie zit. Op dit uitgestorven stuk is het bijna elke avond wel raak. Toch peinst ze er niet over om naar huis te gaan. Want daar wordt ze gelijk overvallen door allerlei incassobureaus. Zij is met haar eenmansbedrijfje behoorlijk opgelicht toen ze een samenwerkingscontract aanging met een zakenpartner. Deze elegante mijnheer heeft haar bedrogen. De man in kwestie is nergens te vinden en heeft zichzelf ingedekt zodat er niets tegen hem te bewijzen valt.

Haar vader heeft deze reis geschonken. Hij vond dat ze er even tussenuit moest gaan. Het huisje dat gelegen ligt in Denemarken heeft iets idyllisch. De stijl en het interieur is precies waar zij van houdt. Hij heeft dit met zorg voor haar uitgezocht. Daarbij ligt het park in de buurt van haar familie, waar ze een goede verstandhouding mee heeft. Niemand in de naaste omgeving heeft weet van de spookachtige sfeer, met uitzondering van enkele geruchten wat niemand serieus neemt. Onder deze ongeloofwaardigheid nestelt dit heimelijke gebeuren zich steviger in het zadel. Zelfs de eigenaar beweert het niet te weten, hoe men bij het gerucht komt dat het zou spoken op zijn velden. Hij vraagt zich vooral af waarom mensen massaal wegblijven door deze onzinnigheid. De eigenaar beweert dat er mogelijk iemand in het spel zit, die dit allemaal in scene zet om hem ten gronde te richten.

Er is diverse keren een onderzoek ingesteld waarbij niets vreemds is gevonden. Toch blijven er klachten komen over de vreemde taferelen in de nacht. Ook Lucie is al een aantal keren gaan vragen wat er aan de hand is.

Een week later wordt Lucie wederom opgeschrikt. Dit keer niet door indringende kreten of andere  nare geluiden. Een vreemde indringende geur priemt in haar neus waardoor zij ontwaakt. Ze hoort een zachte ademhaling, waarvan zij vermoed dat daar de geur vandaan komt. In een reflex knipt ze het licht aan en hoort iemand zacht doch snel wegsluipen. Ze vraagt zich af of dit om een mens of een roofdier gaat. Na dit gebeuren concludeert ze dat zij misschien wel de volgende is die de lucht gaat doorklieven met een harde schreeuw. Bij dit idee pakt ze een keukenmes die ze vervolgens op haar nachtkastje legt. Ze blijven gedurende de rest van de nacht waken wat haar paranoia maakt.

Na dit gebeuren wilt ze toch het park verlaten. Vlak voordat zij de deur uitgaat, staat de eigenaar van het park op de stoep. Hij kijkt haar met indringende angstige ogen aan en smeek haar om niet weg te gaan.

“Wat is er in hemels naam aan de hand, ” vraagt Lucie op dwingende toon.

De park eigenaar zegt het niet te weten en verteld dat hij afgelopen nacht werd opgeschrikt door een vieze geur en een zachte ademhaling, waarna hij iets over zijn huid voelde gaan. De eigenaar verteld haar dat de aanraking iets sadistisch met zich meedroeg.

Lucie kijkt geschrokken en merkt aan de hand van wat de park eigenaar verteld, dat het wezen geniet om angst te zaaien. Toch merkt zij een aantal dingen in zijn verklaring op dat rammelt.  De eigenaar genaamd Eugene gedraagt zich uitzonderlijk vreemd en ruikt naar urine. Zij sluit de mogelijkheid niet uit dat hij in lichte shock verkeerd waaruit dit gedrag voortkomt.

Uiteindelijk besluit Lucie om Eugene te gaan helpen met het geen wat het park zo in de tang houdt. Echter komen zij niet ver, omdat zij vanachter worden neergeslagen. Na enkele uren komen zij weer bij en hebben nauwelijks hoofdpijn. Tot hun verbazing zijn ze op een camping bedje te midden van de activiteitenzaal gelegd. De vragen over deze persoon of wat het ook mag wezen, worden steeds complexer. De eigenaar koestert zelfs wrok jegens dit wezen, omdat hij door dit gedoe zijn bedrijf ten onder ziet gaan.

Nu zij zelf op onderzoek zijn uitgegaan, zien zij net buiten het park een lap stof in het dichte struikgewas liggen. Als Lucie de dik bebladerde sleedoorn struiken opzij duwt, ziet ze keien aan dat de randen van deze zelf geweven lap liggen. Gezien de wol met zeer oude verftechnieken is gekleurd, denken zij dat het om een zwerver gaat. Ze twijfelen over wat ze zullen doen. Als Lucie wat dichterbij komt om te voelen of deze lap een opening afsluit, ruikt ze diezelfde penetrante lucht. Ze fluistert dit zachtjes tegen Eugene, die va mening is om dit nader te bekijken. Zachtjes halen zij de keien één voor één weg, waarna ze de lap voorzichtig weghalen. Zij stuitten tegen een vreemde woning dat uitgehouwen is in deze rots. Het interieur is verre van primitief, ondanks dit wel van primitieve middelen is gemaakt. Als zij kijken naar het meubilair en de inrichting daarvan, moet het wel gaan om een zeer begaafd kunstenaar die op het krankzinnige af is. Eugene ligt toe dat de geur niet overeenkomt met die van een mens of een diersoort. Lucie vraagt zich af of zij dan te maken hebben met een super intellectueel wezen dat van elders uit het Universum komt. Beide zijn ze erover uit dat een buitenaards persoon de boel al meer dan een half jaar teistert. Eugene vermeld dat hij deze plaats weer wilt verlaten.

Net nadat zij de laatste steen op de geweven lap hebben gelegd, verstomt het gefluit van de vogels. Zelfs de krekels hebben zich het zwijgen laten opleggen. Voelbaar daalt de luchtdruk, waardoor zij zelfs hun oren moeten open klikken. Dit alles gebeurt terwijl de zon uitbundig schijnt. Dit boezemt een enorme angst in. Ze kijken koortsachtig om zich heen omdat zij zich bespied voelen. Dan ineens voelen zij een ademhaling in hun nek. Lucie trapt zonder na te denken naar achter en voelt dat ze iets zachts heeft geraakt. Ze draait zich om en ziet alleen wat struikgewas heen en weer gaan.

“Wie ben je en wat wil je van mij,” schreeuwt Eugene gefrustreerd.

De reactie blijft uit waarop hij woest een zware kei  oppakt en door de geweven lap in de rots woning ingooit.

Diezelfde nacht word het park wederom geteisterd, maar nu op een hele andere manier. Een aantal leegstaande huisjes imploderen op raadselachtige wijze. Lucie is alleen in het park, ze hoort met hoeveel energie dit gebeurd. Zij word omgeven door een sfeer van deprimerende leegte. De ongelofelijke lage luchtdruk die hierbij gepaard gaat maakt het ademen moeilijk. Zij hoest en proest en heeft het idee dat ze elk moment kan stikken.

Zij smeekt om met rust gelaten te worden of haar te vertellen wat zij voor hem kan doen. Met deze laatste woorden voelt ze dat de lage druk afneemt. Vervolgens hoort zij een zacht sluipende wandel dat steeds dichterbij komt. Lucie zegt dat ze weet dat hij binnen is. Ze vraagt of hij zich wil laten zien. Even hoort zij een emotionele reactie in de ademhaling.

Zonder dat dit wezen zich heeft laten zien begint Lucie over zichzelf te praten en verteld de rede waarom zij naar dit park op vakantie is gegaan. Wederom hoort ze een emotionele reactie, waarna zij een zachte vertroostende aai over haar rug voelt gaan. Zij constateert dat hij zich alleen voelt en bedankt hem voor het luisteren naar haar verhaal. Voordat hij vertrekt voelt ze dat er een kortstondig vorm van genegenheid aanwezig is. De verdere nacht verloopt rustig.

De volgende dag gaat ze naar Eugene waar ze haar nachtelijke avontuur vermeld. Hij fronst zijn wenkbrauwen en snapt hier helemaal niets van. Het enige waar hij aan denkt is dat dit wezen hun probeert te manipuleren door haar tegen hem op te zetten. Na deze uitlating voelt Lucie zich ineens niet meer op z’n gemak bij hem. Eugene vaart namelijk erg bruusk tegen haar uit, waarna hij zijn geweer pakt. Lucie weet op tijd te ontvluchten maar struikelt over een steen. Zij rolt de heuvel af en valt daarna ergens doorheen. Als zij twee meter lager op de grond terecht komt, ziet ze dat ze in één van de meest afschrikwekkende omgeving terecht is gekomen.

Gezien zij wil weten wie Eugene echt is doorzoekt zij deze ruimte. Bij het openen en lezen van zijn grote fantasieboek moet ze overgeven van walging. Daarin staan de meest bizarre en afschuw wekkende sadistische spelletjes beschreven. Na het sluiten van dit vreselijke boek, valt haar oog op een vreemd potje met daarop een buitenaards menswezen getekend. Als zij dit opent, ruikt zij dezelfde geur als van het mysterieus wezen. Afgezien van het feit dat dit getekende wezen er behoorlijk anders uitziet, concludeert ze dat het verre van monsterlijk is. Veel tijd om rond te neuzen heeft ze niet, want ze hoort de parkeigenaar aankomen. Ze weet op tijd een zijuitgang te vinden om dit lugubere vertrek te verlaten. Tot haar grote schrik ziet ze dat al zijn smerige zaken in hiërogliefenschrift op de rotswand staan afgebeeld. Aan de manier waarop het erin is gebeiteld, ziet ze dat dit met veel zorg is gedaan. Even vraagt zij zich af wat hem zo diep heeft laten zinken.

Terwijl zij haar vlucht voortzet voelt ze zich wederom bedrogen. Haar gedachten over haar ex zakenpartner, het beslag op haar huis en nu weer Eugene die haar heeft bedrogen, wordt haar teveel. Overstuur rent ze voort en komt uitgeput bij een meer aan. Ze gaat liggen en voelt zich angstig en door iedereen verlaten. De emoties die hierbij vrijkomen ontneemt haar alle zelfcontrole. Ze heeft in niets en niemand meer erg, waardoor het voor parkeigenaar erg gemakkelijk wordt om haar te vinden. Geheel buiten haar weten om wordt zij beschermt. Want vlak voordat Eugene haar wilde overmeesteren is hij van achteren neergeslagen. Op afstand wordt zij met lede ogen bekeken en in de gaten gehouden.

Als zij weer is gekalmeerd besluit ze om naar haar familie te gaan. Eenmaal in de buurt voelt zij dat het mis is. Ze voelt dat Eugene daar is geweest en het beter is om daar niet langs te gaan. Een dag later leest ze in het nieuws dat haar oom en tante zijn vermist en dat er geen enkel spoortje van inbraak is achtergelaten. Na een paar uur leest ze op internet het interview dat is afgenomen met Eugene. Vol afschuw leest ze het verdraaide verhaal over vreemde gebeurtenissen dat zijn vakantiepark teistert wat hem uiteindelijk de kop gaat kosten. Ze leest dat er wederom een onderzoek zal gaan plaatsvinden. Zij weet nu dat hij waarschijnlijk de woonplaats van het vermoedelijk buitenaards wezen gaat onthullen, zodat hij straks wordt opgepakt.

Dit onrecht maakt een bijzonder strijdlustig gevoel in haar los. Zij wil die Eugene, kosten wat het kost laten boeten voor zijn eigen schandelijke praktijken. Als zij in de buurt komt van het vakantie park, overweegt zij om naar de grotwoning te gaan. Zonder twijfel gaat ze daarheen, ondanks ze niet weet wat haar te wachten staat. Als zij daar aankomt treft zij de woning leeg. Uit haar heuptasje pakt zij een pen en een oud schrijfblokje, waarop zij in hiërogliefenschrift de daden van Eugene uitlegt en mogelijk als dader wordt aangewezen. Na een poosje tobben heeft zij haar verhaal duidelijk op papier gekregen. Als zij weer onderweg is zoekt ze een beschutte plaats om te overnachten. Tot haar verbazing vind ze in het meest verlaten gebied een oud tuinhuisje dat nog in vrij goede staat is. Met het openen van de deur ziet ze een bed met daarop een deken. Zonder na te denken gaat ze liggen.

De volgende dag wordt ze gewekt door wat lawaaierige zwijntjes die om het tuinhuisje heen scharrelen. Haar maag knort van de honger, maar weerhoudt haar niet om verder te gaan. Onderweg eet ze wat bosbessen en wat andere wilde vruchtjes. Vanaf een hele andere kant nadert zij de omgeving van het vakantiepark. Het kost haar veel moeite om door dit verwilderde gebied heen te komen. Vlak nadat het gebied wat makkelijker begaanbaar is, ruikt ze een vreemde chemische lucht. Voorzichtig loopt ze in de richting van waar het vandaan komt. Doordat er vanuit een smalle spelonk stoom ontsnapt, wordt haar aandacht daar naartoe getrokken.

Als zij de smalle spelonk nadert hoort ze meerdere mensen kermen. Bij het idee wat zich daar mogelijk afspeelt lopen de rillingen over haar rug. Met knikkende knieën gaat ze naar binnen. Als zij verder naar binnen loopt, stuit ze tegen een rotswand dat bekleedt is met allerlei rare en angstaanjagende voorwerpen. Bij elk voorwerp staat een sadistische tekst of een sarcastisch rijmpje. Zwetend van angst loopt ze door, waarbij zij zichzelf voor gek verklaart. Het kermen van de mensen wordt luider en luider. De chemische lucht wordt met het naderen van de plaats des onheils steeds sterker. Het moment is bijna daar dat ze geconfronteerd gaat worden met de gruwelen dat de mensen doet kermen. Ze haalt diep adem en gaat daarna het vertrek binnen. Met het zien van een oeroude bandrecorder met een box, hoort ze achter zich het sadistische lachen van Eugene. Ze is erbij, dat is wat er nu door haar gedachte flitst.

Zonder na te denken probeert ze de parkeigenaar neer te slaan door onverwachts naar hem uit te halen. Eenvoudig ontwijkt hij deze aanval en gooit haar lachend op de grond. Hij begint een sadistisch rijmpje te zingen, waarin hij vermeld wat er met haar gaat gebeuren. Na afloopt zegt hij volmondig dat zij de hoofdrol heeft in zijn script waarvan hij de regisseur is.

“Je bent een ster!” Roept hij haar smalend toe, waarna hij een van zijn meest afschrikwekkende voorwerpen uit een donkere bruine kist pakt.

Wederom komt zijn afschuwelijke lach over zijn lippen.

“Hij is knettergek,” raast er door haar heen.

Vlak voordat zij met een van zijn werktuigen geconfronteerd wordt ziet ze een man met oude kapotte kleding de ruimte invliegen. Eugene draait zich om, waarop Lucie de kans grijpt om weg te komen. Als ze tot haar grote schrik in een van zijn grotere kelders terecht komt, weet ze dat ze de verkeerde kant is opgelopen. In dit doolhof van gangen dat slechts verlicht is met olielampen probeert ze een uitgang te vinden. Het gevecht tussen Eugene en die vreemde man galmt door de holle gangen heen. Haar nachtmerrie stopt even als zij een strook daglicht door een kleine spleet naar binnen ziet komen. Als ze daarheen gaat valt haar oog op een soort gebedskapelletje. Zij denkt dat dit mogelijk een gedenkplaats is aan bijvoorbeeld een overleden dierbare. Niets van dit alles is waar als zij naderbij komt. Een rij medische dossiers ligt daar achter glas waarboven een paar brandende kaarsen, wierook en vererende teksten staan. Met het lezen van deze teksten gruwelt ze.

De verering aan deze medische rapporten is weerzinwekkend. Ze besluit om het glas met een kei te breken en ziet dat dit gaat om zijn eigen medische rapporten. Alle gegevens over hem staan hierin vermeld. Zij leest onder andere dat hij al op vroege leeftijd leed aan meerdere geestesziekten dat een gevaar kan vormen voor de maatschappij.

In een wat dunner boekje dat bij zijn dossiers ligt, leest zij dat hij op briljante wijze alle medische dossiers van de aardbodem heeft doen laten verdwijnen. Zowel digitaal als op papier is er niets meer van hem te vinden. Ze vraagt zich  af of hij niet de maker is van het buitenaards mens wezen. In haar optiek heeft hij in zijn ondergrondse laboratorium daar de juiste faciliteiten voor.

Toch zegt iets in haar dat dit niet het geval is. Dit laatste gevoel neemt in kracht toe naarmate ze erover nadenkt. Als ze een uitgang heeft gevonden, loopt ze terug naar zijn gedenkplaats om de dossiers als bewijsmateriaal mee te nemen.

De vreemde man in de kapotte kleren heeft zich na een stevig handgemeen in veiligheid kunnen brengen, maar is behoorlijk gewond geraakt door een slag met een stalen werktuig. Als Lucie goed en wel buiten loopt voelt ze dezelfde energie als toen ze een aai over haar rug kreeg. Zelfs de geur neemt ze licht waar. Zij wordt duidelijk op afstand geleid, want ze vind de gewonde man. Hij verteld haar dat hij tot een halfjaar terug de psychiater van Eugene is geweest. Voordat hij wilt vertellen hoe de parkeigenaar al zijn eigen medische dossiers heeft laten verdwijnen zegt Lucie dat ze dit al weet. Ze verplicht hem om zijn adem te sparen. De psychiater drukt haar op haar hart dat ze hem moet achterlaten om zichzelf te redden. In eerste instantie weigert zij dit te doen. De psychiater voelt dat hij haar moet vertellen dat Eugene bepaalde vakantiegangers uitkiest om als speeltje voor zijn sadistische aard fungeren.

Zij probeert de verzwakte man tevergeefs te sussen. Op zijn laatste kracht verteld hij dat Eugene tijdens een consult sprak over een buitenaards menswezen, dat sinds kort woonachtig is in een grot die hij heeft omgebouwd tot woning. Hij vermeld dat hij dit tot een half uur geleden niet kon geloven totdat hij zelf oog in oog stond met hem.

“Dat wezen is diegene die mij heeft bevrijdt uit een van zijn kerkers,” zegt hij tot slot.

Na deze woorden verliest de psychiater zijn bewustzijn.

Lucie maakt de moeilijke beslissing om hem achter te laten. Met tranen in haar ogen vertrekt ze. Onderwijl vraagt zij zich af, waarom dit wezen haar niet gelijk heeft gewaarschuwd voor de foute inborst van Eugene. Daarbij verwondert het haar ook, dat hij hem inmiddels niet heeft uitgeschakeld, gezien hij hem wilt laten boeten voor al zijn vunzige daden. Uit eindelijk gaat ze er vanuit dat dit mogelijk met het anders denken van dit menswezen te maken heeft.

Met alle dossiers dat samengeknoopt is met een stuk touw, gaat ze naar de bewoonde wereld. De parkeigenaar gaat na het doden van de gewonde psychiater, achter Lucie aan. Hij is door het dolle heen en affirmeert zich dat er op het stelen van zijn heiligdommen de doodstraf staat. Op afstand doorbreekt het buitenaardse wezen alle sloten met zijn energie. De gevangen, waaronder de oom en tante van Lucie, zien hoe de sloten van Eugene zijn gevangenis uit zichzelf exploderen. Massaal rennen zij het akelige verblijf uit en weten de uitgang vlot te vinden. Sommige barsten spontaan in huilen uit als zij het daglicht weer aanschouwen. Een voorbijgaande wandelclub hoort het intense gehuil en schiet hen te hulp. Zij lichten de hulpdiensten in en blijven bij hen totdat ze arriveren.

Het valt voor Lucie niet mee om de weg naar de bewoonde wereld te vinden. Zij voelt zich met de minuut slapper worden en verzwikt daardoor haar voet. Ze verzet zich tegen de stekende en kloppende pijn die ze bij elke stap voelt. Als ze haar enkel bekijkt ziet ze dat deze dik en blauw is geworden. De hoop om iets of iemand tegen te komen is onnoemelijk groot. Telkens denkt ze geluiden van de bewoonde wereld te horen, maar wordt dan gelijk weer op de werkelijkheid gezet. Op een gegeven moment hoort ze duidelijk het geluid van een kettingzaag. Ze houd haar hand bij haar oor en wacht totdat ze het weer hoort. “dit kan niet missen,” zegt ze hoopvol.

Vol nieuwe moed koerst ze naar de plaats waar het geluid vandaan komt. Als zij de houthakker ziet werken roept ze om hulp.  De houthakker draait zich  rustig om en houdt gelijk zijn draaiende kettingzaag bij haar keel. Met het zien van Eugene zijn valse ogen, wordt haar nachtmerrie weer voortgezet.

“Je gaat eraan,” zegt hij op duivelse toon. Maar dan ineens ruikt Lucie de indringende geur. Een man die als een Nomadisch persoon gekleed is overmeesterd de parkwachter op spectaculaire wijze. De manier waarop dit gebeurt kan niet van een mens zijn. Dit keer wordt Eugene niet bespaart van verwondingen. Bij deze aanvaring breekt hij zijn beide benen

De jonge vrouw kijkt verbijsterd naar het mysterieuze mensfiguur, die zijn gezicht en ogen heeft afgedekt. Voorzichtig strekt zij haar hand naar hem uit. Zijn onhandige houterige reactie hierop, typeert dat hij maar weinig verstand heeft van menselijke gebruiken. Wederom vraagt zij of ze hem mag zien. Aan de hand van zijn reactie merkt zij dat hij er ontvankelijk voor is. Langzaam gaat hij met zijn handen naar de lap die zijn gezicht afdekt, maar staakt zijn actie als hij haar zere voet opmerkt. Hij gaat met zijn handen naar haar voet en vouwt ze eromheen. De pijn trekt op onverklaarbare wijze weg, waarna ze de genezende kracht voelt. Na deze hulp pakt hij haar handen vast en brengt deze naar zijn gezicht. Lucie’s hart bonkt in haar keel en haalt voorzichtig zijn gezichtsbedekking weg.

Eugene die inmiddels is bijgekomen probeert Lucie tevergeefs te grijpen. Met een harde klap wordt hij van haar weggeslagen, waarna hij zich weer richt op de jonge vrouw. Zij ziet hem nu voor het eerst en raakt voorzichtig zijn gezicht aan. Aan de hand van een rondcirkelende helikopter weten zij dat de hulpdiensten zijn gearriveerd. Lucie en het buitenaards menswezen laten de gewonde parkeigenaar achter. Hij wordt vijf minuten later gevonden en meegenomen op een brancard.

De komende dagen wordt alles waarmee de parkeigenaar zich heeft gebezigd aan het licht gebracht. Hem wordt een lange gevangenis straf met dwang verpleging opgelegd. Blijft de komende tijd bij haar oom en tante logeren. Op een goed moment begint zij voorzichtig haar oom te polsen over eventueel buitenaards leven. Hij kijkt haar een beetje glimlachend aan en vraagt of zij op de persoon doelt, die door een astronomische schokgolf op aarde terecht is gekomen. Zij, die inmiddels weet heeft van het ruimteschip dat achter de rots woning is veilig gesteld, zegt dat dit klopt en vraagt aan haar oom hoe hij dit zo ineens weet.

“intuïtie,” zegt hij lachend en vervolgt, ”hij heeft mij vermoedelijk met jou gezien en mij nagetrokken.”

Gezien haar oom een geziene man is binnen ESA is, snapt Lucie zijn beweegreden. Het enige wat hij nodig heeft, is een krachtig signaal. Haar oom gaat kijken wat hij voor hem kan doen. Na een paar weken van onderhandeling, heeft Lucies’s oom het voor elkaar om  een datum te prikken waarin hij het desbetreffende signaal de ruimte mag in te sturen. Lucie neemt afscheid van haar bijzondere vriend en mag als enige buitenstaander van de ESA toezien hoe haar vriend op spectaculaire wijze de ruimte in verdwijnt. Het meubilair dat in de rots woning is nagelaten wordt ter na gedachtenis in een loods van haar oom gestald.

Als zij de volgende morgen aan de koffie zitten, komt er onverwachts bezoek van een autoriteit. Lucie krijgt aan de hand van haar heldendaad een woning en een baan als technische recherche aangeboden. Daarbij wordt er wel van haar verwacht dat zij naast haar werk gaat studeren om de bij behorende diploma’s te halen.